مدح و ولادت امام جواد علیه‌السلام
عشق گاهی در جدایی گاه در پیوندهاست عشق گاهی لذت اشکی پس از لبخندهاست عشق گاهی یک اجابت نزد حاجتمندهاست عشق گاهی بین باباها و تک فرزندهاست عشق می آید که بعد از شب سحر پیدا شود عشق گاهی میرسد تا یک نفـر بابا شود یک نفـر امّا دو عـالـم بـنـدۀ سلطانی اش بـنـده نه، قـربـانی قـربـانی قـربـانـی اش مـهـربـانـی که تـمـام مهربـانان فانی اش دعوتند امشب همه افلاک در مهمانی اش با حضور انـبـیـاء و اولـیـاء و ابـر و باد آدرس: مشهد؛ حرم؛ پشت درِ باب الجواد عرشیان هستند در مهمان سرای حضرتی در صف خدمت گذاری با غذای حضرتی آب سـقـا خـانه جـام کـاسه های حضرتی بعد از آن هم شاعرانند و ردای حضرتی جـبـرئیـل از میـهـمانان میـزبانی می کند بعد دعبل میرسد اُرجوزه خوانی می کند ای زمین از عرش بر فرش آسمانت را ببین ای پـرسـتـوی مـهـاجـر آشیـانت را ببین ای دل غـمـگـیـن امام شـادمانت را ببین امشب ای سلطان ولیعهد جوانت را ببین ای امـام مـهـربـان بـاب الـمــرادت آمـده مـیـوۀ قـلـبـت دل آرامـت جــوادت آمـده مزد چل سال انتظار و چل شب احیای سحر میشود طفلی که از او نیست طفلی خوب تر سیب سرخ احمد است و باز هم داده ثمر کوثری دیگر عطا کرده به قرآن این پسر کوثر و یاس است جاری در رگ و در خون تو مردمـان ری فـدای روی گـنـدمگـون تو سبط مـوسی هستی و کار مسیحا میکنی مثل عیسایی که در گهواره لب وا میکنی با عصایت معـجـزه مانند مـوسی میکنی دیـدۀ کـور مـنـافـق را تو بـیـنـا مـیـکـنی بر حـقـیـری بـنـی عـبـاس دامن مـیـزنی پور اکـثـم را به تیـغ عِـلـم گردن میزنی آن خدایی که به تقدیرم گـدایی را نوشت در مـرام نام تو مشکل گشایی را نوشت ذیل اوصاف تو در بخشش خدایی را نوشت مهربانی علی موسی الرضایی را نوشت در مـیـان تـیـرگـی هـا آفـتـاب من شـدی تو قـسـم های همیـشه مستجـاب من شدی چون به سائل میدهی از هرچه بهتر، بیشتر میخورد باب الـمراد خـانه ات در، بیشتر گرچه نام تو شده حـاجت بر آور بیـشتر لیک حساس است بابایت به مـادر بیشتر پس قسم خوردیم بعد از تو به حق فاطمه تا که امضا گردد امشب کربلای ما همه |